Taalgebruik bij consumentenzaken

Ondernemingen moeten dwingend voorgeschreven etikettering opstellen in een taal die begrijpelijk is voor de gemiddelde consument en rekening houden met het taalgebied waar ze de goederen of diensten aanbieden. Hetzelfde geldt voor handleidingen en garantiebewijzen.

Onder de gemiddelde consument verstaat de wetgever de redelijk geïnformeerde, omzichtige en oplettende consument.

Deze regels volgen uit Boek VI van het Wetboek Economisch Recht(opent in nieuw venster) dat de marktpraktijken en de consumentenbescherming regelt.

De gegevens op het verplichte etiket van voedingsmiddelen moeten in de taal of talen van het taalgebied staan waar de producten op de markt aangeboden worden. Dat volgt uit de wet van 24 januari 1977(opent in nieuw venster) betreffende de bescherming van de gezondheid van de gebruikers op het stuk van de voedingsmiddelen en andere producten.

De gegevens op het verplichte etiket van tabaksproducten moeten in het Nederlands, Frans en Duits staan, onafhankelijk van het taalgebied waar de producten op de markt aangeboden worden. Dat volgt uit de wet van 24 januari 1977(opent in nieuw venster) betreffende de bescherming van de gezondheid van de gebruikers op het stuk van de voedingsmiddelen en andere producten.

De waarschuwingen, veiligheidsvoorschriften, etikettering en gebruiksaanwijzing van speelgoed dat op de Belgische markt aangeboden wordt, moet ten minste in de taal of de talen van het taalgebied staan waar het speelgoed op de markt aangeboden wordt. Dat volgt uit het Koninklijk Besluit van 19 januari 2011(opent in nieuw venster) betreffende de veiligheid van speelgoed.

Speelgoed dat bijvoorbeeld in Brussel-Hoofdstad op de markt gebracht wordt, moet minstens gebruiksaanwijzingen in het Nederlands en in het Frans bevatten.